ای گم شده درپاییز هنگامه ی باران ها ( بتول مبشری )

ای گم شده درپاییز هنگامه ی باران ها
برگرد که جان دادم در موسم طوفان ها

بعد از چه تو ماند از من دُرنای نگون بختی
ویلان شده در سرما مصلوب ِ زمستان ها

ای شانه ی آرامش هنگام عبور از درد
بی تو صدف بغض ام در بستر طغیان ها

چون کافه ی دلگیری بی تو پُرم از سایه
تعطیلم و متروکه با قهوه و فنجان ها

ای رفته از آغوشم با همهمه ی تردید
برگرد که جا ماندم در برزخ پیمان ها

در بغض تو زنجیرم آزاد نخواهم شد
تبعیدی بی نام ام محکوم به زندان ها

ای ماه شب دلگیر در حوصله ی برکه
زخمی ست پلنگ تو تن داده به عصیان ها

بعد از تو درون من صد راهبه ی پرهیز
بی موعظه و زُنار بی پاپ و ُ واتیکان ها

ای حادثه ی رفتن از فاصله ها برگرد
برگرد که پاییز است هنگامه ی باران ها

بتول مبشری